Jule Styne (1905 - 1994) - slot
Recent verschenen de CD’s “Two Faces” van het Wolfgang Maiwald Trio en “Live At Birdland” van Lee Konitz. Deze CD’s hebben gemeen dat ze beide een klassieker bevatten met de titel “I Fall In Love Too Easily”, geschreven door componist Jule Styne en tekstdichter Sammy Cahn. Daarom aandacht aan leven en werk van componist Jule Styne. Dit is het laatste deel.
Op Kerstdag 1964 werd Jule Styne vader van een zoon Nicholas. Hij was inmiddels negenenvijftig jaar en kort daarvoor getrouwd met een dertig jaar jongere vrouw Maggie. In 1968 werd hij opnieuw vader van een dochter Katherine. Het gezinsleven bracht een ommekeer teweeg in Styne’s leven. Hij zwoor het gokken af en veranderde in een degelijke huisvader. Zijn uitgeverij Chappell gaf hem een renteloze lening van $ 350 000 waarmee hij een schikking kon treffen met de Amerikaanse belastingdienst en zijn schuld betalen.
Jule Styne met zoon Nick en dochter Katherine en zijn vrouw Margereth
Merkwaardig genoeg ging het artistiek minder in de jaren die volgden. Zijn shows hadden middelmatig succes behalve revivals van zijn musicals Gypsy en Gentlemen Prefers Blondes. In 1985 schreef hij nog een show The Red Shoes met Bob Merrill met wie hij ook Funny Girl schreef, maar dat werd een flop. In 1994 overleed Jule Styne aan de gevolgen van een open hartoperatie.
Styne had een enorme staat van dienst opgebouwd die zich over zeventig jaar uitstrekte en waarin hij meer dan 1500 composities schreef. Zijn loopbaan was een van de meest opmerkelijke van alle grote Broadway componisten. Zijn grootste vriend in de showbizz, Frank Sinatra, schreef erover:
“Jule Styne is simply the best there is at what he does – his song list reads like the history of American popular music.
I’ve had the pleasure and privilege of expressing his marvelous melodies in many memorable films as well as the finest saloons around the world! Songs like “People,” “Never Never Land,” “Just In Time,” “The Party’s Over,” “Three Coins In The Fountain,” and my wife’s favorite, “Diamonds Are A Girl’s Best Friend,” are quite simply, timeless.
There’s only one Jule Styne, and I love him.
— Frank Sinatra”
Opmerkelijk genoeg noemde Sinatra ook het nummer People dat hij zelf nooit op de plaat wilde zetten. Tot slot het favoriete nummer van Styne zelf, The Party Is Over in een uitvoering van Nat King Cole.
Bronnen: Keyser, Herbert – Geniuses of the American Musical Theatre – 2009 Applause Theatre and Cinema Books – ISBN 978-1-4234-6275-0.
Green, Stanley – Broadway Musicals Show by Show – 2008 – Applause Theatre and Cinema Books – ISBN 978 -1-55783-736-3
0 Responses to “Jule Styne en Nat King Cole: “The Party’s Over””